Oberek
Oberek należy do tańców żywiołowych, w którym improwizacja gra niepośrednią rolę. Charakter pełnej życia muzyki doskonale odzwierciedlają popisy partnerów nacechowane fantazją, skocznością i humorem. Muzyka obertasa jest jędrna i ognista.
Tańczony jest parami. W parze prowadzi tancerz i jego rola jest bardzo efektowna. Tancerka nie wykonuje co prawda skoków ani przyklęków, ale bez jej wspierającej roli tancerz sam nie zdołałby swoich trudnych zadań wykonać. W wirze tańca odbywającego najczęściej drogi koliste, raz dziewczyna obraca się koło chłopca - to znowu przeciwnie. Raz on jest osią, a drugi raz ona.
Oberek "Małych Gorzowiaków" zaczyna się wejściem na scenę tancerzy, którzy popisują się z nadzieją, że są obserwowani przez dziewczęta. Wreszcie dziewczęta wychodzą na spotkanie. Gdy na środku sceny pary spotkają się, z namysłem i niezdecydowaniem posuwają się do przodu. Tempo wzrasta, porywa ich od razu w wir po kole, lecz tańczą z umiarem, wstrzemięźliwie, żeby nabrać rozpędu, poznać w parach nawzajem swoje umiejętności, żeby wiedzieć, co można będzie w tym tańcu pokazać. Potem wirują raźno po liniach, po łukach czasem rozchodząc się, to znów łącząc w mocnym uścisku krążą wokół osi pary. I tak do utraty tchu.
Elementy popisowe podkreślają umiejętności i sprawność tancerzy, a wykonywany z dużym temperamentem oberek w pełni oddaje charakter polskiego tańca narodowego.
