Wielkopolska

Wykonywane w odświętnych kostiumach z Dąbrówki Wielkopolskiej tańce zachodniej części Wielkopolski są reprezentatywne dla tego regionu. W podstawowym układzie tanecznym zawarto: "Okrągłego", "Walcerka", "Polkę Węgierkę", "Kłanianego", prezentując je z charakterystyczną cechą wykonawczą, a mianowicie z pewnym umiarem w sposobie tańczenia: oszczędnością wznoszenia się na palce, w zwrotach i pochyleniach tułowia, w ostrości akcentów dynamicznych. Większą swobodę ruchu pozostawia się złączonym rękom tancerzy, które podkreślają i poszerzają tematy taneczne, unosząc się wyprostowane w bok, to znów zginając się mocno w łokciach lub wznosząc łukiem nad głową wskazują zmianę kierunku tańca. Tancerze poruszają się z naturalną lekkością, ale bez gwałtownego rozmachu, zdecydowanie, lecz bez zaciętości.

Wyznacznikiem ukształtowania melodycznego muzyki tego regionu jest brzmienie kozła, podkreślające indywidualną odrębność w stosunku do charakteru melodii wielkopolskich. Kozioł wielkopolski to niewątpliwie ciekawy, ale trudny do wykonania instrument. Niewielu twórców ludowych zna tajniki jego budowy i strojenia. Składa się ze skórzanego worka, będącego pojemnikiem powietrza wtłaczanego przez dymkę, piszczałki melodycznej (przebierki) i piszczałki burdonowej. Gra na tym instrumencie nie należy do łatwych, gdyż w melodiach dominuje żywe tempo oraz dążenie do bogatego ornamentowania, a mechanika kozła nie pozwala na zbyt długie przytrzymywanie dźwięku.

Muzykę dla kapeli zespołu "Mali Gorzowiacy" aranżowano tak, aby przypominała brzmienie kapeli koźlarskiej, a wówczas jeszcze nie było w jej składzie tego instrumentu. Obecnie gra on na większych uroczystościach, wzbogacając obrazek wielkopolski. Do niedawna inny instrument tego regionu, a mianowicie siesieńki przygrywały samodzielnie dzieciom w czasie zabaw. Zbudowany z pęcherza zwierzęcego nadymanego ustami za pomocą drewnianej rurki oraz piszczałki melodycznej, służył chłopcom, przyszłym dudziarzom, do zdobycia odpowiedniej techniki grania.

Poszanowaniem tradycji zachodniej Wielkopolski, regionu, który geograficznie jest nam najbliższy, było rozszerzenie repertuaru zespołu o zwyczaje i obrzędy doroczne takie jak: topienie zimy-śmierci i wprowadzanie wiosny (Śmiercicha, Nowe latko), chodzenie z niedźwiedziem w okresie wielkanocnym, Herody.

Najnowszym elementem programu zespołu są wielkopolskie i znane w całym kraju zabawy dzieci szkolnych wykonywane w strojach z okresu międzywojennego. Scenka przypominająca podwórkowe poczynania pozostawionych tam dzieci, jest pełna humoru i młodzieńczego zaangażowania. Wreszcie, mając okazję, dzieci proszą kapelę, aby im zagrała Wiwata i uradowane tym faktem dynamicznie wykonują ten szczególny dla Wielkopolski taniec.

W swoim repertuarze tańce wielkopolskie mają dwie grupy taneczne - najmłodsza(IV) w zabawach "Kiedy dzieci się nudzą" oraz średnia (II) grupa koncertująca.